Grupa: Użytkownik
Lokalizacja: Turzno
Posty: 93 #13973
Od: 2007-9-28
| Schizofrenia (gr. σχίζειν , schizein, "rozszczepić" i gr. φρήν, gr. φρεν-, phrēn, phren-, "umysł", łac. Morbus Bleuleri, MB - choroba Bleulera) – zaburzenie psychiczne znajdujące się w grupie psychoz endogennych. Objawia się upośledzeniem postrzegania lub wyrażania rzeczywistości, najczęściej pod postacią omamów słuchowych, paranoidalnych lub dziwacznych urojeń albo zaburzeniami mowy i myślenia, co powoduje znaczącą dysfunkcję społeczną lub zawodową. Schizofrenia z uwagi na bogactwo przeżyć chorego bywa też określana mianem "choroby królewskiej". Początek choroby występuje najczęściej we wczesnej dorosłości[1], dotykając 0.4–0.6%[2][3] populacji. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu z pacjentem, a także na podstawie zaobserowanego zachowania. Wykrycie schozofrenii nie jest możliwe za pomocą badań laboratoryjnych.
Wyniki badań wskazują na to, że genetyka, wczesne warunki środowiskowe, procesy socjologiczne i neurobiologiczne mają znaczenie w patogenezie choroby. Aktualne badania psychiatryczne są skoncentrowane na neurobiologii, lecz nie udało się odnaleźć konkretnej przyczyny organicznej. Z powodu występowania różnych zestawów objawów debatuje się nad tym, czy rozpoznanie schizofrenii dotyczy jednego zaburzenia czy większej liczby oddzielnych zespołów chorobowych. Z tego powodu Eugen Bleuler określił chorobę jako schizofrenie (liczba mnoga), gdy nazwał zaburzenie. Słowo "schizofrenia" dosłownie oznacza "rozszczepienie umysłu", ale pomimo swojej etymologii, nazwa ta nie oznacza posiadania więcej niż jednej osobowości (tzw. osobowość mnoga, "rozdwojenie jaźni"); według niektórych teorii podstawowym objawem schizofrenii było rozszczepienie (łac. schizis) pomiędzy myśleniem i emocjami, przejawiające się m.in. w ambiwalencji i wycofaniu pacjenta.
Zwiększona aktywność dopaminergiczna w szlaku mezolimbicznym w mózgu jest wspólnym odkryciem różnych badań. Podstawą leczenia jest farmakoterapia z użyciem środków antypsychotycznych, które działają głównie poprzez hamowanie aktywności dopaminergicznej. Szczególną rolę odgrywa tu receptor D2 (układ dopaminergiczny). Podejrzewa się, że jego niewłaściwe funkcjonowanie jest odpowiedzialne za część objawów obserwowanych występujących w tej chorobie. Stosowane dawki są zazwyczaj niższe niż w początkowych dekadach ich używania. Ważną rolę pełnią atypowe neuroleptyki (początkowo klozapina wprowadzona na przełomie lat 70/80 XX wieku, obecnie też rysperydon, olanzapina i inne). Z jednej strony nie powodują one tak wyraźnych objawów pozapiramidowych, z drugiej strony chronią chorego przed późnymi dyskinezami poneuroleptycznymi, na tle wtórnej nadwrażliwości receptora D2. Psychoterapia, zawodowa i społeczna rehabilitacja są także ważne. W poważniejszych przypadkach, gdy istnieje zagrożenie dla osoby chorej lub innych, może być konieczna przymusowa hospitalizacja, chociaż obecnie pobyty w szpitalu są krótsze i mniej częste niż w dawniejszych czasach.
Uważa się, że zaburzenie dotyka pierwotnie zdolności poznawcze, ale znaczenie mają także przewlekłe problemy zachowaniem i emocjami. U osób ze zdiagnozowaną schizofrenią jest zwiększone prawdopodobieństwo wykrycia zaburzeń współtowarzyszących, takich jak depresja, zaburzenia lękowe, a występowanie nadużyć różnych substancji w ciągu całego życia wynosi 40%. Jednakże, w odróżnieniu depresji jako choroby afektywnej niejako podłożem obniżonego nastroju nie jest smutek, a ogarniająca chorego pustka. Problemy społeczne u osób chorych, takie jak długotrwałe bezrobocie, ubóstwo i bezdomność są powszechne, a oczekiwana długość życia jest mniejsza o około 10-12 lat z powodu problemów ze zdrowiem fizycznym oraz wysokim wskaźnikiem samobójstw.[4]. W schizofrenii spotyka się też najwięcej przypadków ciężkiego samookaleczenia.
_________________
Mówcie mi golas |
